Zoeken

Menu

Onze adverteerders

Hoe hebben we het zo kunnen mikken, het leek wel zomer tijdens de sluitingsrit op 19 oktober. Een vertrektijd van 10:30 uur op zondagochtend zou toch wel een aantal IJselrijders, 

die het doorgaans zaterdagavond nogal laat maken, wel moeten aanspreken. Met 19 deelnemers (16 motoren) en dan voornamelijk de IJselrijders, die toch altijd al meerijden, is toch eigenlijk wel aan de magere kant. Maar goed, ik moet niet zeuren, zelf rijd ik ook niet meer alle ritten mee. Ook de aankondiging dat de sluitingsrit een cultureel tintje, in de vorm van een museumbezoek, zou krijgen heeft niet voor een enorme aantrekkingskracht gezorgd.

Misschien dat daarom de toerleider Jan Korting bij het begin van de rit eerst nog maar even zijn verontschuldiging maakte voor het beperkte aantal km’s voor de rit van vandaag. Verder heette hij een nieuwe gastrijder Han van der Meulen hartelijk welkom en nodigde hem uit om, zoals gebruikelijk met nieuwe en misschien onervaren toerritrijders, als tweede direct achter de voorrijder te gaan rijden omdat op die plaats het tempo nog gematigd is en ook de kans om het spoor bijster te raken het kleinst is.

Als alle motoren gestart zijn en iedereen klaar is voor vertrek, dan zet Jan de jiffy van zijn BMW weer uit stapt van de motor af. Hup de helm af en vervolgens de muts. Wat krijgen we nu? Oh, ja Jan moest nog even bellen. Ik denk dat hij het aantal deelnemers nog even moest doorgeven aan het restaurant wat hij gekozen heeft om de lunchpauze te houden. Na het telefoontje dan toch maar weer op de motor en gaat de club van start richting Bathmen. Na de eerste stoplichten bij de N348 komt Jan tot ontdekking dat zijn Garmin weigert hem de juiste route aan te geven en stopt hij na een paar honderd meter. Gelukkig had Jos snel in de gaten dat pa hulp nodig had en hij snelde naar voren, niet om zijn Garmin ter beschikking te stellen, maar om zelf de club te gaan aanvoeren en pa naar de achterste regionen te dirigeren. Later, tijdens de lunchpauze heeft Jos de Garmin van Jan weer opgewaardeerd, zodat het vervolg van vandaag wel door onze voorzitter kon worden voorgereden.

Na de startperikelen verliep de rit naar Delden via allerlei avond-vier-daagse achtige en verrassende weggetjes zonder problemen, zelfs onze “koning van de lekke banden” kwam er ongeschonden langs.

Voorlopig eindpunt was Uitspanning ’t Hoogspel, in de buurt van het Deldense kasteel en landgoed Twickel, waar we de lunch hebben gebruikt. Opvallend was wel het aantal één-PK’s wat we onderweg tegenkwamen, waarvan er een bij was die ondanks onze voorzichtige passage nogal schrikachtige bewegingen maakte alsof die zijn berijder wilde afwerpen. Gelukkig is dat niet gebeurd, maar het had op ons als berijders van vele PK’s toch wel zoveel indruk gemaakt dat het tijdens de lunch onderwerp van gesprek was.

Kennelijk aangetrokken door het fraaie nazomerweer die dag waren we daar bepaald niet alleen, maar na enig zoeken op het terras en daarbuiten hebben we toch een deel van de zitjes kunnen verbouwen zodat we daar als groep aan één tafel konden plaatsnemen. Op korte afstand van waar wij zaten had een tweetal ruiters met ernaast hun rijdieren plaatsgenomen. Deze dieren waren kennelijk gewend aan allerlei verkeersattributen want noch van onze motoren, noch van een zeer dichtbij passerende bestelauto raakten die dieren van de wijs.

Vanwege de sluitingsrit had Jan bij het restaurant op kosten van de club voor ieder een pannetje tomaten(?)soep, ter grootte van een flinke kom, laten aanrukken.  Aansluitend hebben we nog genoten van de lunch voordat we naar het Zoutmuseum in Delden moesten vertrekken. De openingstijd daarvan stond aangegeven op 14:00 uur, maar ondanks dat wij er al een kwartier eerder arriveerden was het al toegankelijk. Ook de entreekosten bleken voor rekening van de club en na een korte inleiding door de aanwezige medewerker werden we losgelaten door het kleine museum. Naast informatie over de actuele wijze van zoutwinning d.m.v. boringen in Twente, maar ook door indampen in tropische regionen als de Antillen en Indonesië, waren er ook verschillende presentaties over de manier van vroegere zoutwinning, alsmede de rol van het zout door de eeuwen heen. Zo was er display met uitleg over het natuur zoutwater golfslagzwembad in Boekelo. Tegenwoordig is het bijbehorende gebouw in gebruik als hotel en het golfslagbad is niet meer aanwezig. Het is ook interessant te weten dat zout in de tijd van de Romeinen gebruikt werd als betaalmiddel voor de soldaten. Hiervan is ons huidige woord salaris, wat letterlijk “zoutrantsoen” betekent,  afgeleid.

Om ongeveer drie uur ’s middags was het voor ons genoeg om de in het dorp geparkeerde motoren weer op te zoeken en Jan te volgen voor weer zo’n A4D-achtige route terug naar Schalkhaar te gaan rijden. Onderweg terug begon de lucht enigszins te betrekken en op het eindpunt bij de Lindeboom vielen de eerste druppels al. Toen ik later thuis kwam werd het menens en kregen wij ook ons portie van wat er al eerder in het westen van het land was gevallen.

Jan, geweldig bedankt voor de fraaie afsluiting van het toerseizoen 2014.

Jaap van den Berge

Naar boven